,+Ποίηση+2007.JPG)
Να μιλήσεις
Μια ζωή δε φτάνει
Να σιωπήσεις
Μια ζωή δε φτάνει
Να ψάξεις τη ζωή
για τ αλάτι της
Μια ζωή δε φτάνει
2.
Εφτά ψυχές
Εφτά ζωές
-μπορεί και περισσότερες-
Εφτά πληγές
Εφτά χρονάκια σα νερό
Θαύματα καθημερινά
Κι ένας μονάχα κίνδυνος
ΕΓΩ
3.
Δε θ άφηνα ποτέ το φόβο
να σκαρφαλώσει στο παράθυρο!
Σώμα με σώμα
Στόμα με στόμα
Γλώσσα με γλώσσα
πλέξαμε γέφυρα
να περάσει
ο γιος
Κι ύστερα έκραξα
από μικρόφωνο
σε μεγάφωνο
κι από βουνό
σε βουνό
φορές εφτά
το όνομά του
Οι Σειρήνες
έπιασαν δουλειά
χτυπώντας κάρτα
να δέσουν
το τραγούδι
με την ηχώ
Φορές εφτά
Πολλά τα ελέη σου
Περνάω περγαμηνή
στο ράμφος μου
Να σου μεταφέρω τα νέα
4.
Άσφαλτος δρόμος
κάτω απ τα πόδια μου
να κυλάω
όλο και πιο μακριά
στον απέναντι τοίχο
Συνταγές παμπάλαιες
με πολλά εισιτήρια
για τους αγώνες επιβίωσης
Μεγάλοι κύκλοι
ανεβάζουν τη μέρα
στο φεγγίτη
Εικόνες με αποσιωπητικά
Νυχτώθηκα
με δυο λακκάκια
στα μάγουλα
Το ένα για νερό
Τ άλλο για μύρο
Κι ένα μυστικό
φυλακισμένο
στο κρύσταλο
του χιονιού
Να προδίδει τη θέση μου
με τ άρωμά του
Αστροφεγγιά σε εκκρεμότητα
Σκέψου Φαντάσου Πράξε
6.
Φωνητικά αρχέγονα
να τα κάνεις τσουλήθρα
σε Αλκυονίδες μέρες
Μετακομίζω
πάραυτα
σε παντομίμα
Εμπιστεύομαι
τα καρφιά του σταυρού
στα χέρια σου
Χρειάζομαι ένα σπίτι
με ζεστό νερό
μέρα νύχτα
Να λούζω τους νεκρούς μου
Έρχονται τώρα πιο συχνά
Μου χαϊδεύουν το μάγουλο
ή τα μαλλιά
σαν υπονοούμενο
ή αεράκι
7.
Με άλλα λόγια
«εις χουν
απελεύσεις»
κι όλα τ άλλα
τ ακούω βερεσέ
8.
Φέτος πετάω χαρταετούς
Μεγάλα ρόδα κλείνω
στο μέσο των χειλιών
Γραμμές της παλάμης
κομμένες κοντές
Ανθίζω
Επιστρέφω «ΕΓΩ»
Τα πολλά «Σ ΑΓΑΠΩ»
στοιχίζονται
για ν αναφέρουν:
«ΕΞΩ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ» ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
«ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ» ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
όπως πάντα
9.
Όπως πάντα ευωδιάζεις
Αφήνεσαι στο φύσημα των ανέμων
Γυρίζει και πάλι ο έλικας
της καρδιάς
Στην καρδιά
κυκλοφορεί
μόνο αυτός
Κύκλος αυτός
Κυκλώνει
αυτός
Και πάλι
κύκλο
Κυκλικά η έξοδος
ενδίδει στο φως
Πηγαινοέρχεται ο σοφός μετανάστης. Το αίμα απορροφάει το βράδυ
Tι αγωνία!
Κυρίως την ώρα
που ο Μεγάλος φίλος
κρύβει στο κατώφλι μου
τις συλλαβές
πίσω από την πλάτη
Να μετρήσεις τον τρόμο σου
Μια ζωή δε φτάνει
10.
Σταματάμε συχνά
στη Μεγάλη Παρασκευή
σαν αστραπές που γειώθηκαν
Συνομιλίες χαμηλόφωνες
κρυσταλλώνουν επί τόπου
την εικόνα
Υψωμένα πανώ
Ο αέρας της γης
μυρίζει προδοσία
Να προσγειωθεί ο άγγελος
τώρα που ασφυκτιάς
στο άνοιγμα της φτερούγας
Αθόρυβα φλέγονται
τα «βαρέθηκα πια»
τα «δε με νοιάζει»
Άλλωστε
σταθμεύει ο Μάης
την εσπέρα του
στη μυρουδιά της γης
μετά τη βροχή
Η γη μυρίζει μνήμη και λιβάνι
Κι
εσύ
στων ποταμών τις πηγές
χορεύεις
το φόβο
στα γόνατα
Ανοίγεις
σα ρωγμή από σεισμό
σαν από κεραυνό πληγή
σα σύννεφο ονόρεχτο
που κάνει τόπο να περάσει
ο ήλιος
12.
Τα υπαίθρια parking
απεγνωσμένα
ξεκλειδώνουν
το φεγγάρι
Ψηλαφώ τα ορθάνοιχτα μάτια
Ξέχασέ με
Χάσε με
εκεί που ο δρόμος
βλαστίζει εικονίσματα
και καντήλια
Ν αποσυρθεί η ψυχή μου
Ν αρχίσει το θρήνο της
13.
Σαν «ΑΧ»
δεμένο πισθάγγωνα
ανεβαίνει η μουσική
Η ψυχή ανεβαίνει ψηλότερα
14.
Οι ποιητές υπάρχουν
για να γράφουν το χάρτη
απ την αρχή
Μεγάλες οι στιγμές της Λευτεριάς
Απόψε θα δούμε το Ρήγα
Κυκλοφορεί μόνο αυτός
Κύκλος αυτός
Κυκλώνει αυτός
και πάλι κύκλο
Ν αγωνίζεσαι για τη Λευτεριά
Μια ζωή δε φτάνει
Κυκλικά κινείται η Λευτεριά
Ανατέλλει και δύει το δάκρυ
Το νυν και αεί ασπίδα
Ιπτάμενος καπνός
η Μεγάλη Νύχτα
γιατί
μέσα στα χρώματα των αστεριών
κοιμάται η ταξιδιώτισσα των αστεριών
καθώς απ τα βουνά των αστεριών
κατεβαίνει το ζώο των αστεριών
που αγάπησε τ αστέρια
να στολίσει μ αστέρια
την ταξιδιώτισσα των αστεριών
με την αλήθεια των αστεριών
των αστεριών / των αστεριών / των αστεριών / των αστεριών
των άστρων
των άστρων
των άστρων
των άστρων
των άστρων
16.
Ο άντρας Η γυναίκα Το παιδί Το ζώο
Στην ίδια ευθεία
Πυρετός και νόμος
και μεγάλα νησιά
Μεταξωτές σκέψεις
Μεταξωτά αισθήματα
πατάνε στις μύτες
ν ανάψουν κερί
Τραβούν την καρέκλα να καθίσεις οι ώρες
Στο αίθριο
μιας εξίσωσης
αρχαίας φυλής υπήρξαμε
με το χορό της τραγωδίας
γεννημένο στη σκηνή
Περιμένεις σαν τον Υάκινθο
ανάμεσα σε δυο σελίδες
Έχει μερώσει ο ίσκιος σου
και το τραγούδι ένα - ένα
ξεκουμπώνει τα κουμπιά
του μπούστου
να λάμψει ο κόσμος στο ρυθμό
του πάθους
Από το βάθος της σκηνής
ζητούν ταυτότητα
Υψώνω ενέχυρο
το ανάστημά μου
17.
(Ευωδιάζει η κλίνη)
Ο εραστής προήχθη σε σύζυγο
Με το κλειδί στο χέρι
για μια καρδιά ανοιχτή
σα σάρκα κατά την ώρα του έρωτα
και της μεταμόρφωσης
Τραγούδι θησαυρός
και ραφινάτη φύση
Φωνάζει «Ω!» εκστατικά
το όνειρο της χθεσινής νύχτας
Ο σύζυγος προήχθη σε πατέρα
Ανακατεμένοι στην υπόθεση γονείς και πρόγονοι
Ανάβουν οι πυγολαμπίδες στα ξέφωτα
Μεριμνούν για ήλιους
και άλλα συναφή
στα ορεινά
στα πεδινά
και στα παραθαλάσσια
Μπουκάλι με σημείωμα στη θάλασσα
για στήριγμα στο κάρμα
Ο πατέρας προήχθη σε γιο
Μπορεί να περιμένει η ροδαλή σάρκα
παιχνίδια στα γόνατα
και ένστικτο
και διαίσθηση
και μελέτη
Αγαπημένε Ιησού
και "τι είναι αυτό;"
και "τι σημαίνει αυτό;"
Ο άνεμος της επιθυμίας
στις επιδέξιες κινήσεις
δια βίου επιδίδεται
18.
Ο γιος προήχθη σε εραστή
Τραγουδάει την αιώνια στιγμή
Στροφή στη θύελλα
Κάποτε τραγούδησε
ο άγγελος
με ρίζα και λουλούδι
Αυτοσχεδιάζει τη χρήση δυνάμεων
Υψώνει φωνή
Ο εραστής προήχθη σε σύζυγο…
Ο σύζυγος προήχθη σε πατέρα…
Ο πατέρας προήχθη σε κόρη
Βήμα μοναχικό
Βήμα μοναδικό
Ο νοτιάς μουσκεύει τα δάχτυλα
Δεσμεύει την άνωθεν ζεστασιά
και το νόστο του Οδυσσέα
Οι ωραίοι κατοικούν ακριβώς δίπλα
Συντηρούν την αλήθεια
στην έκσταση
στο μεγαλείο
Η κόρη προήχθη σε ερωμένη
Στους στίχους έριχνε αλάτι
για νοστιμιά
Φιλί – φιλί και θαύμα
Γιορτή με μελωμένο ήχο και μεθύσι
Αχ καρδιά καμίνι
κι ανατρίχιασμα
την άκρη του γκρεμού
Η ερωμένη προήχθη σε σύζυγο
Ευχές και δάκρια
Να παιδεύεις τα όνειρα
στο πελώριο ταψί
Μαγικά να σπέρνεις λόγια και αισθήματα
Αύριο
και πάλι αύριο
Δρόμοι πουλιά
Φιλιά ηλεκτρικά
Φωτογραφίες
19.
Η σύζυγος προήχθη σε μητέρα
Φιγουράρει το πνεύμα της λύτρωσης
στην οικειότητα του Θεού
Ανοίγει κουβεντούλα
Του τα λέει ένα χεράκι (του Θεού)
όταν ο πόνος επιμένει
Τα βότανα του βουνού παραδίδουν υγεία
Κλίνη φτιαγμένη από μέλλον
κι οι πιθανότητες μισές-μισές για ζωή και θάνατο
Η μητέρα προήχθη σε κόρη
Διασπορά κι ανάσταση στα μικρά δάχτυλα
Ο λόγος της σοφίας επιλέγει τα ουράνια σώματα
Φουρτουνιασμένα νερά
Ακούς τον παφλασμό του νερού
Η λέξη που ξεχωρίζει στον πίνακα
σημαίνει φεγγαρόφωτο
σε όλες τις γλώσσες του κόσμου
Η κόρη προήχθη σε ερωμένη…
Η ερωμένη προήχθη σε σύζυγο…
Η σύζυγος προήχθη σε μητέρα…
Η μητέρα προήχθη σε γιο…
20.
Παίζω σ’ αυτή τη σκηνή/ και την επόμενη/
Τι θα είχα να πω/ αν η βελόνα της κεφαλής/ του γραμμόφωνου/ ή πικάπ/ της κεφαλής γενικά/ δε σημάδευε/ ένα - ένα τα κομμάτια/ τα τρίλεπτα κομμάτια/ της κάθε πλευράς/ Πλευρά Άλφα/ Πλευρά Βήτα/ Όψη άλφα/ Όψη Βήτα/ Μορφές με δύο όψεις/ Διπλός όφις/ και πέλεκυς διπλός/ Ν ακούω τον ήχο της σφαίρας/ και να καταλαβαίνω/ την έκπληξη του παιδιού/ που πέφτει χτυπημένο/ κατάστηθα. Ν ακούω…
(Επανάληψη σε διαφορετικό τόνο)
Τι θα είχα να πω
αν η βελόνα
της κεφαλής
του γραμμόφωνου
ή πικάπ
της κεφαλής γενικά
δε σημάδευε
ένα - ένα
τα κομμάτια
τα τρίλεπτα κομμάτια
της κάθε πλευράς
Πλευρά Άλφα
Πλευρά Βήτα
Όψη άλφα
Όψη Βήτα
Μορφές
με δύο όψεις
Διπλός όφις
και πέλεκυς διπλός
Ν ακούω
τον ήχο της σφαίρας
και να καταλαβαίνω
την έκπληξη του παιδιού
που πέφτει χτυπημένο
κατάστηθα.
Ν ακούω…
(Κι άλλη επανάληψη/ με τη φτέρνα να κρατάει το ρυθμό)
21.
Δεν ακούς το αίνιγμα/ Ακούς τη φωνή σου
Το κάνει αλήθεια κάποιος;/ Εννοώ ν ακούει/
Ν ανοίγει το μαντήλι αλεξίπτωτο/
Ν αλλάζει τα φτερά στη μέση του δρόμου.
Εννοώ ν ακούει τους φεγγίτες ν ανοίγουν
και τα χαμένα πλοία να βρίσκουν τον άνεμο
Διαμορφώνεις συχνότητα/ για να φτάσει η είδηση ...
Ώριμο καρπούζι γυάλινο/ όταν πεινάς/ όταν διψάς/
και μασουλάς γυαλιά
Τι θα είχες να πεις;/ Πόσο χαρακωμένα τα είδωλα της πατρίδας;
Κυρία μου…
Κύριέ μου…
Αυτή η βελόνα
που χώνεται στο στομάχι σου
κάπως αλλιώς πρέπει να λέγεται
Ο ποιητής ακούει το αίνιγμα/ και ξεχνάει να γράφει/
Τίποτα κατώτερο/ από την κλιμάκωση της δροσιάς
στα βιαστικά ενδύματα / την ώρα που παιδιά /
φορούν τα καλά τους / και χαμηλώνουν πεζούλι τα χέρια τους/
για τους περαστικούς
23
Το κορίτσι ξεθεώθηκε στη προπόνηση/ Εκτελέστηκε ψύχραιμα
Μπάσταρδη
ώρα
το σούρουπο
Το αίμα
χρησιμοποιείται
και
σε κλεψύδρα
για
ενός λεπτού
σιγή
24
Η εξώπορτα δεν έχει χέρι/ Αν και οι αποφάσεις…/ Κύριε Χ./ Κυρία Ψ./ Απλοί άνθρωποι σε δύσκολους ρόλους/ Ήμαρτον πάντα/ Δίκτυα επικοινωνίας/ Δίκτυα κατασκοπίας/ Πάνινες κούκλες με ζωγραφισμένα μάτια/ Μεθάνε και λένε/ Χαμογελώ στη σπασμένη χορδή του Σαββατόβραδου/ Χαμογελώ στα πιστεύω των παιδιών/ Στη μετακίνηση των μελών/ Χαμογελώ/ Επαναλαμβάνω τις προσταγές/ Οι Αρχαίοι ημών φορούσαν φουστάνια και γεννούσαν Λόγο/ Οι σύγχρονοι ημών γεννούν φουστάνια/ Κινούνται με σπάγκο/ Ο θίασος Σκιών σε εξέλιξη
25.
Φιλί και φύλο σιγοτρέμουν/ Ξεχνιέσαι μέσ’ στο τσόφλι του αέρα/ Υγρό φιλί ζαλίζει τους ήλιους/ Χέρια ιδρωμένα ποζάρουν για εξώφυλλο/ Λειτουργούμε/ Λέω/ Λειτουργούμε με κάποιο ειδικό τρόπο/ Ποτίζεις το φιλί στη ρίζα/ Ύστερα γίνεσαι δέντρο στη μέση της αγοράς/ Τις νύχτες έρχονται φαντάσματα και μιλούν για τα Δέντρα/ Το τσόφλι του αέρα ραγίζει/ Στίχοι τραγουδιών και μελωδία/ με στόχο και απόσπασμα/ Τα αποσπάσματα διατηρούνται και σε καιρό Ειρήνης
26.
Κι όπως λέω κι εγώ:
“Η Μάνα/ είναι γυρολόγος/ μ άλλο τρόπο”
27.
Ζαλίζεται
και
διαμελίζεται
ο αμνός-Εγώ
ενώ
κόχλασμα ιαματικό
γιατρεύει τον Ερμή
(υπέρ της αισθητικής)
Η ώρα
της παρούσης Κρίσεως
ανακυκλώνεται
στον ενιαίο Χρόνο
Ο Πλωτίνος
πάντοτε παρών
Πυρκαγιά ματιού από άκτιστο φως
καθώς προβάλλονται μεγαλοφυείς εικόνες
σε σχήμα φλεγόμενης καρδιάς
- στιγμιαία κι αλύπητα –
με σπινθήρες από σπαθιά
μεταλλαγμένα
Οφείλουμε
αέναα
την άβυσσο
Χρωστάμε
το θαύμα
της Μεταμόρφωσης
Αστροφεγγιά
σε εκκρεμότητα
Θαρραλέος
ονειροπόλος
στον κόαμο του-Αυτός
Σκέψου Φαντάσου Πράξε και πάλι
Ζωντανεύει ο κυματισμός
Το εκτόπισμα του σώματος
πνίγει το θάνατο
Θα το πεις ξανά
"Διαιρείται δια του 2"
Όταν ξεμπλέξεις
με τον εαυτό σου
πλαταίνεις τη φλέβα
κυκλοφορείς ευρύχωρα
Κρεμάς τα παντελόνια να στεγνώσουν
Αληθώς
Να μπουγαδιάζεις το συναίσθημα
Μια ζωή δε φτάνει
29.
Για τις χειρονομίες
της επιθυμίας
Για τους στοχασμούς
Για τα θαλασσινά προπύργια
Για τα ίχνη των ποδιών στην άμμο
Ιδού ένα μικρό κοίλωμα
για γάργαρο νερό
Λες:
«Ήταν μοιραίος ο Έρωτας
ο Θάνατος
και η Ανάστασή του»
Γελάω τόσο πολύ
σχεδόν υστερικά
και ξαφνικά
διαθλώνται
πρόσωπα στο νερό
Ξεπηδάει από το σώμα
αχόρταγη πυρά
Ολιγόβιος λογαριασμός
πάντα περιττός
(ποτέ δεν διαιρείται με το 2)
Εξάπαντος
το μεγαλείο
του βίου
πετάει ελεύθερο
Για τις πράξεις της Αριθμητικής
Μια ΖΩΗ δε ΦΤΑΝΕΙ
30.
Υπάρχει
ο στρατός σου
αόρατος
παρ όλα αυτά
με βάρδιες νύχτα μέρα
Ναι υπάρχει
Υπάρχει
ο στρατός μου
αόρατος
παρ όλα αυτά
που αναχαιτίζει επιθέσεις
Εντάξει
Ο καθωσπρέπει πόλεμος
περιφρονεί τα τεχνάσματα
Όχι πια φιλία
Όχι πια φιλιά
Μια μέρα σαν κι αυτή
που τα ζώα δείχνουν τα δόντια τους
διαμοιράζονται οι ωδίνες
όταν κερδίζεις την εύνοια της μέρας
Μια μέρα σαν κι αυτή
που οι νέοι έχουν το εισιτήριο στην τσέπη
για τη μεγάλη γιορτή
κι οι γέροι εκτείνουν το χέρι
για μια ακόμα μέρα ζωής
το στόμα μου στάζει μέλι
Για να χορτάσεις την ομορφιά
Μια ζωή δε φτάνει
31.
Απόμακρη φωνή
Παύση ανάμεσα…
Φαντάσου πράγματα άρτια
Κατάλαβέ με
Η σιωπή είναι του φόβου
Η ανάσα παραπέμπει στο φλοίσβο
Ξαπλώνεις στον αφρό
Υπολογίζεις
Διαιρείς
Υπάρχει πηλίκο:
Η Άνοιξη
Κόβω λουρίδες την Άνοιξη
και τυλίγω την πρωινή πτήση
Υπολογίζω το φως
Πάντα το φως χαλαρώνει την πέτρα
Τα ματόκλαδά σου
καταργούν το Χειμώνα
Τον κλείνουν απ έξω
Τα φιλιά σου
καταργούν το Χειμώνα
Τον κλείνουν απ έξω
Η ζωή
αφαιρεί
προσθέτει
πολλαπλασιάζει
και διαιρεί
Ένα μωρό κλαίει
Μια αχτίδα γυροφέρνει
το κεφάλι του
Βράδυ τρυφερό
καβάλα στο όνειρο
Υψώνεις το κεφάλι
Ανεμίζεις τη χαίτη
Καλπάζεις στη ζωή
Η γυναίκα στο τζάμι
λατρεύεται
για Παναγιά
Θαύμα
32.
Συμβιβάζεσαι κάποτε
Θρυμματίζεσαι ταυτόχρονα
Κι είναι τόσο νωρίς
Ξαναρχίζεις ν αμφιβάλλεις
κάποτε
Γυροφέρνεις τους αριθμούς
κάποτε
Γλιστράς αθόρυβα
κάποτε
Αναρωτιέσαι γιατί ο διάδρομος…
Κοιμάσαι στα κλεφτά
Το μέτωπο ακουμπάει στο φεγγάρι
Ναι !!!
Αυλαία!
Τώρα που η λάμπα
στρογγυλεύει τη νύχτα
Παρακαλώ ΑΥΛΑΙΑ
ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ
33.
Κάθε πρωί
η ίδια διαδρομή
κι η αλήθεια
Μιλάς
Ριγώ
Ημερήσιο ταξίδι
στην ομορφιά
για κάποια μνήμη
Μια χούφτα νερό
Φτεροκοπάει
η καρδιά της μέρας
Γοητεύει
η νεότητα
Απορροφημένη
γυαλίζει τις παλιές ιδέες
Σερβίρει σεμνότητα
Το σκοτάδι θα έρθει με επίσημο ένδυμα
Η πρόσκλησή του περιλαμβάνει χορό
Σύντομο μήνυμα στον καθρέφτη
Ύστερα πάλι μίμος
Ή ακόμα καλύτερα ηθοποιός
Να μαθαίνεις το ρόλο
Μια ζωή δε φτάνει
Να είσαι ο ρόλος
Μια ζωή δε φτάνει
*
ΕΠΙΛΟΓΟΣ- ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ
Εφτά ψυχές
Εφτά ζωές
-μπορεί και περισσότερες-
Εφτά πληγές
Εφτά χρονάκια σα νερό
Θαύματα καθημερινά
Κι ένας μονάχα κίνδυνος
ΕΓΩ
Υποκλίνομαι
Έχω ραντεβού με το βίο μου
***
,+%CE%A0%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7+1+2007.jpg)
